Στον τόμο αυτόν παρουσιάζονται η ζωή και το έργο της ζωγράφου και χαράκτριας Κούλας Μπεκιάρη (1905-1992), ενώ παράλληλα γίνεται αναφορά στη μητέρα της, γλύπτρια, ζωγράφο και λογοτέχνιδα Άννα Μπεκιάρη (π. 1870-1960). Σημειώνουμε ότι έχει προηγηθεί για το ίδιο θέμα η δυσεύρετη σήμερα μονογραφία του Στέλιου Λυδάκη, παραγγελία της Κούλας Μπεκιάρη προς τον εκδοτικό οίκο "Μέλισσα" (Κούλα Μπεκιάρη. Ζωγραφική - Χαρακτική, Αθήνα 1976).

Τόσο η Κούλα όσο και η Άννα Μπεκιάρη υπήρξαν ουσιαστικά αυτοδίδακτες. Ανήκουν, επομένως, σε ευάριθμη χορεία Ελληνίδων εικαστικών δημιουργών, οι οποίες δεν σπούδασαν σε κάποια σχολή, αλλά διαμορφώθηκαν μέσα σε κύκλο σπουδαίων πνευματικών ανθρώπων -ζωγράφων, γλυπτών, χαρακτών, λογοτεχνών- του Μεσοπολέμου. Η ζωγραφική και η χαρακτική της Κούλας Μπεκιάρη αναπτύσσονται σε ένα χαμηλόφωνο λυρικό ιδίωμα, που βρήκε επώνυμους θαυμαστές στην αθηναϊκή κοινωνία -λέγεται ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αγαπούσε ιδιαίτερα ένα από τα ζωγραφικά τοπία της με δάσος. Η γλυπτική της Άννας Μπεκιάρη, που την πρόσεξαν απαιτητικοί τεχνοκρίτες, αναβλύζει μέσα από τη βαθιά τραγική ζωή της: τη σημάδεψε η απώλεια γιου της σε νεαρή ηλικία. Η προχωρημένης τότε ηλικίας μάνα θρηνεί τον γιο της με τις πλασμένες σε πηλό και γύψο μορφές της, βρίσκοντας παρηγοριά στη δημιουργία. [...]

(από τον πρόλογο του βιβλίου)